Arfr feðra ok framtíð tungu vorrar

Eigi skal þegja, er oss blæðir í brjósti fyrir því, hversu nútíma íslenzka hefir spillzt með tímanum. Margt er nú sagt með málfræði, er vér fornir menn myndim álíta ranga ok ófullkomna. Menn hafa nú látið af tvítölu, svá at engi munr er gjÇ«rr á tveim eða fleiri. Hví skyldim vér eigi greina milli "vit" ok "vér", sem rétt er ok sæmir tungu várri?

Miðmyndin hefir breytzt, svá at endingar sem "-sk" eru horfnar. Í stað "hann sagði sik ætla" segja menn nú "hann sagðist ætla". Slíkt ber vott um misskilning á eðli málsins.

Greinirinn er nú samsettr við nafnorð, í stað þess at vera sjálfstætt orð. Í stað "hinn maðr" segja menn "maðurinn", ok þar með glatast skýrleiki ok fornt málfar.

Sérhljóðaviðaukar eru eigi lengur notaðir, ok orð sem "sunr" hafa breytzt í "sonur". Slíkar breytingar raska hrynjandi málsins ok taka frá oss arf feðra várra.

Látum oss halda fast við íslenzka málfræði, sem er oss feðranna arf. Eigi skulu vér láta hana spillast með því at einfalda hana at óþÇ«rfu eða hunsa þær reglur, er gera málit ríkt ok fjölbreytt. Rísum upp, varðveitum mál várt í sinni réttu mynd, ok látum eigi nýbreytni raska grundvelli hennar!