Arfr feðra ok framtíð tungu vorrar

Eigi skal þegja, er oss blæðir í brjósti fyrir því, hversu nútíma íslenzka hefir spillzt með tímanum. Margt er nú sagt með málfræði, er vér fornir menn myndim álíta ranga ok ófullkomna. Menn hafa nú látið af tvítölu, svá at engi munr er gjÇ«rr á tveim eða fleiri. Hví skyldim vér eigi greina milli "vit" ok "vér", sem rétt er ok sæmir tungu várri?

Miðmyndin hefir breytzt, svá at endingar sem "-sk" eru horfnar. Í stað "hann sagði sik ætla" segja menn nú "hann sagðist ætla". Slíkt ber vott um misskilning á eðli málsins.

Greinirinn er nú samsettr við nafnorð, í stað þess at vera sjálfstætt orð. Í stað "hinn maðr" segja menn "maðurinn", ok þar með glatast skýrleiki ok fornt málfar.

Sérhljóðaviðaukar eru eigi lengur notaðir, ok orð sem "sunr" hafa breytzt í "sonur". Slíkar breytingar raska hrynjandi málsins ok taka frá oss arf feðra várra.

Látum oss halda fast við íslenzka málfræði, sem er oss feðranna arf. Eigi skulu vér láta hana spillast með því at einfalda hana at óþÇ«rfu eða hunsa þær reglur, er gera málit ríkt ok fjölbreytt. Rísum upp, varðveitum mál várt í sinni réttu mynd, ok látum eigi nýbreytni raska grundvelli hennar!

hneyklandi hegðun samaldra

Ég, sem fimmtán ára einstaklingur, finn fyrir verulegri erfiðleikum í að samþykkja ákveðnar hegðunarhætti sem virðast vera útbreiddir meðal minna jafnaldra. Það skapar mér djúpstæða óþægindi að verða vitni að notkun slangurorða eins og "Sheesh" og öðrum sambærilegum orðasamböndum af hálfu jafnaldra minna, sem ég tel vera bæði ósmekkleg og erfið viðureignar. Þessi daglega upplifun af orðaval þeirra veldur mér töluverðri irritation og reiði, einkum þegar ég ígrundar málið frekar.

Ég upplifi einnig mikla uggan við að fylgjast með því hvernig sumar stúlkur virðast vera ófærar um að leggja tónlist til hliðar, jafnvel fyrir stutta stund. Það að tónlist, sem ætti í grundvallaratriðum að þjóna sem einföld ánægja eða afslappun, hefur orðið að stöðugu áreiti sem tekur allan þeirra tíma og athygli, að því marki að þær hlusta á hana jafnvel á meðan á prófum stendur. Þetta hefur truflandi áhrif á próftökuumhverfið, þar sem þögn og einbeiting eru nauðsynlegir þættir fyrir árangur. Því miður virðist þetta vandamál viðvarandi og ekki hafa verið tekið alvarlega.

Mér er einnig umhugað um hvernig hip hop og önnur tónlistargenres eru nýtt sem miðlar til að móta ákveðna ímynd, oft á kostnað raunverulegs ánægju af tónlistinni sjálfri. Þetta tiltekna hópur virðist halda því fram að mestallt efni sem höfðar til þeirra sé upprunnið frá vefmiðlum eins og TikTok, sem vísar til ákveðins skorts á dýpt og skilningi á menningarlegum samhengi og uppruna tónlistar.

Þetta vekur spurningar um hvernig tónlist og menning eru neytt í samtímanum, og ef við kunnum að vera að missa af grundvallar mikilvægi þess að virða og skilja tónlist á hennar eigin forsendum, laus við þá yfirborðsmennsku og skammlífa menningarstrauma sem oft einkenna nútíma samfélag.

Ég velti fyrir mér hvort aðrir hafi upplifað líkar tilfinningar og hugleiðingar gagnvart þessum hegðunarmynstrum í sínum skólagöngum, og á hvern hátt þeir hafa tekið á þeim aðstæðum.